Burma Campaign Info

သူတို ့ဘာေၾကာင့္မလုပ္နိင္ၾကတာလဲ ( မိုးသီးဇြန္ )


ဒီေန ့အာအက္ဖ္ေအ သတင္းေထာက္ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္က က်ေနာ္ကုိ ေမးခြန္းတခုေမးလာပါတယ္။ ေမးခြန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ ့ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဖိလစ္ပိုင္တို ့ ထိုင္းတို ့က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကိုလုပ္နိင္စြမ္းမရိွတာပါလည္းဆိုတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ျမင္တဲအျမင္ ကေတာ့ ျမန္ မာ့ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဥပမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ ၊ ဦးစိန္လြင္ ၊ ဗုိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ ေနာက္သန္းေရႊ ေပါ့ဗ်ာ သူတို ့ကိုၾကည့္ရင္ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္ခဲ့ရဘူး၊ မိသားစုေနာက္ခံေတြမေကာင္းဘူးလို ့က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

တျခားနိင္ငံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အာဏာသိမ္းၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္နိင္စြမ္းရိွၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ သူတို ့ဟာ တကၠသိုလ္က ဘြဲ ရတယ္။ နိင္ငံျခားတကသိုလ္ေတြ စစ္ေက်ာင္းေတြမွာပညာေတာ္သင္ေတြသင္တန္းေတြတက္ေရာက္နိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ နိင္ငံေရးစီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ုပ္ေရး သင္တန္းေတြကိုစနစ္တက် တက္ခဲ့ရတယ္ဗ် ။ ဒါဟာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ သူတို ့ဟာ တကသိုလ္တခုကို မတက္ခဲ့ၾကရဘူး။ ျမန္မာ ျပည္က တကၠသိုလ္ေတြဟာအေရအေသြးနိမ့္ က်ေနေသးတယ္။ ထားဦးေတာ့ တကသိုလ္တခု ရဲ ့ ရင့္က်က္ေပးမႈ ( Mature) နဲ့ လူ၀င္ဆန္ ့မႈ ( Social Networking) ကိုေတာ့ ျမန္မာ ျပည္က တကသိုလ္ေတြကေပးေနတံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရင္က်င့္မႈကအေရးၾကီးပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ ျပည္က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ပညာမတ္ၾကဘူး။ ပညာမတတ္ေတာ့ က်င့္၀တ္ပါမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုးတဲ့အဆင့္ေက်ာ္ျပီးယုတ္မာတဲ့အဆင့္ကိုေရာက္ကုန္ၾကတယ္။ သူတို ့ေခတ္က ဒုတိ္ယကမၻာစစ္ကို ျဖတ္သန္းေနရတဲ့အတြက္ ေနာက္အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ သူတို ့မိသားစု ေနာက္ခံ ေတြကမေကာင္းဘူး။ သူတို ့ဟာ လူအဖြဲ ့စည္းရဲ ့ ေအာက္ဆံုးအလြာ
(Bottom of Society) က ေနလာခဲ့ၾကရတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကေလးဘ၀တေလ်ာက္လံုးမွာ သူတို ့မွာ နာက်ည္းမႈေတြျပည့္ေနတယ္။
သိသာတာက သူတို ့တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ရယ္လို ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူတို ့မိဘေတြအေၾကာင္း သိပ္မေျပာခ်င္ၾကဘူး။ ဘာုျဖစ္လို လည္းဆိုေတာ့
သတို ့မွာ နာက်ဥ္းစရာ၊ အရွက္ရစရာေတြရိွေနတယ္။ ဒါက ျမန္မာ ့တပ္မေတာ္ စစ္သားကေန ဗွိုလ္ခ်ဳပ္ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီထဲက ဘယ္သူဘဲတက္တက္ သူတို ့အာဏာရလာရင္ သူတို ့မိသားစုအေၾကာင္းကို လ်ိုလ္၀ွက္ထားၾကမွာပဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ဒဏ္သင့္လာတဲ့လူေတြအာဏာရလာတဲ့အခါမွာ ေလထန္ကုန္း၀ထုထဲက ဇတ္ေကာင္ ဟီးကလစ္လို ျဖစ္လာတာေတာ့။
သူမ်ားေတြေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုမလိုလားေတာ့ဘူး။ နိင္ငံသားေတြေပ်ာ္ရြင္မႈ သုခ ( Pleasure ) ကိုသူတို ့ မလိုလားဘူး။ ကေလးဘ၀ အတိတ္က နာက်ဥ္းမႈ (Trauma) က သူတို ရဲ ့အေရး ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေတြကို လႊမ္းမိုးထားတယ္။ သူတို ့ရင္ထဲမွာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ ( Pain) ျဖစ္ေနၾကတယ္။
လူတေယာက္ဟာအေရးၾကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုလုပ္တဲ့အခါမွာ သုခ( Pleasure ) နဲ ့ ေ၀ဒနာ (Pain ) ႏွစ္ခုမွာ တခုခု ကို အေျခခံရပ္တည္ျပီးဆံုးျဖတ္ေလ့ရိွၾကတယ္။ ဒီေတာ့သူ တို ့ငယ္ငယ္ဘ၀ က အလြန္နိမ့္က်တဲ့ဘ၀ေတြက လာရေတာ့ ပါလာတဲ့ဒဏ္ခ်က္ေတြက သူတို ့ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာၾကီးေတြက နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းအျမစ္တြယ္လာတယ္။ ဒီေတာ့သူတို ့ဟာ ေ၀ဒနာ ( pain) အေပၚမွာအေျခခံျပီး ျပသနာာတိုင္းကိုၾကည့္ရႈ ့ဆံုးျဖတ္လာေတာ့တယ္။
နိင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး၊ စီးပြားေရး ၊ပညာေရး၊လူမႈေရး ၊ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈေတြအားလံုးကို ေ၀ဒနာ ( Pain) ေပၚမွာ အေျခခံျပီးဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ဟာ ပညာတတ္ျဖစ္ရမယ္။ မိသားစုေနာက္ခံဟာအေရးၾကီးတယ္။
ဒီနစ္ခုမရိွရင္ သူတို ့ဟာ သူမ်ားေတြရဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေတြကိုမရႈ ့စိမ့္တဲ့ ဟီးကလစ္လို ျဖစ္ျပီး တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို မလုပ္ျခင္ၾကဘူး။ လုပ္နိင္စြမ္းလည္းမရိွေတာ့ဘူး။